Zapraszamy na wspólną zabawę w duchu trzeźwości. W programie rekreacyjny bieg wokół zalewu, Cross Duathlon oraz konkursy i zabawy z nagrodami.
Start 06 sierpnia 2023 r o godzinie 11:00 (rozpoczęcie Cross Duathlonu). W trakcie imprezy pokazy ratownictwa wodnego i pierwszej pomocy medycznej, przejażdżki na motorówce, kula wodna i inne.
Od 14:30 konkursy i zabawy trzeźwościowe.
14:45 mini maraton pływacki.
15:00 wyścigi kajakowe.
15:30 Sitobranie- V mistrzostwa Biłgoraja w „poszukiwaniu skarbów”
Przypominając, że sierpień jest miesiącem abstynencji zachęcamy do podjęcia refleksji nad swoim stosunkiem do alkoholu. Czy nie piję ryzykownie? Czy brakowałoby mi czegoś gdybym nie pił/-a przez jeden miesiąc? Czy potrafię zrezygnować z alkoholu na jakiś czas?
Od dnia 1 czerwca 2020 roku powracamy do spotkań ze specjalistami w siedzibie ISKRY. W trakcie spotkań obowiązują następujące zasady bezpieczeństwa:
Zasady korzystania z pomocy psychologiczno-terapeutycznej w budynku przy ul. Lubelskiej 16 w Biłgoraju
Z pomocy psychologiczno-terapeutycznej korzystają osoby, które uprzednio były umówione poprzez rejestrację telefoniczną.
Wyznaczony pracownik, która wpuszcza osoby (zgodne z listą osób umówionych, przekazanych przez specjalistów) do budynku budynek zamknięty od środka).
Ewidencjonowanie osób korzystających z poradnictwa psychologiczno-terapeutycznego prowadzone jest przez specjalistów.
Nie ma możliwości korzystania z poczekalni w budynku przy ul. Lubelskiej 16 w Biłgoraju.
Osoby umówione telefoniczne chcące skorzystać z pomocy psychologiczno-terapeutycznej wchodzą pojedynczo, są zobowiązane do nałożenia maseczki ochronnej, obowiązkowo dezynfekują ręce, zachowują dystans.
W gabinetach zachowany dystans minimum 2 m.
Po każdej osobie korzystającej z pomocy psychologiczno-terapeutycznej następuje przerwa godzinna, w okresie której przeprowadzona zostanie dezynfekcja pomieszczenia.
Specjaliści w czasie w/w przerw świadczą usługi wyłącznie telefonicznie, prowadzą dokumentację itp.
Telefon do rejestracji 84 686-46-69 czynny w każdy poniedziałek i piątek od godziny 17:00 do 18:00
W związku z wprowadzeniem stanu epidemicznego psycholodzy oraz doradca zawodowy BST „ISKRA” będą prowadzić konsultacje przez telefon w godzinach:
Jako młoda osoba masz do czynienia z wieloma wyzwaniami. Jednak bardzo niewiele z nich ma potencjalnie większy wpływ na twoje życie niż decyzja dotycząca używania alkoholu czy też narkotyków. To, jakiego wyboru dokonasz, wpłynie na Twoje zdrowie, Twoje wyniki w nauce, relacje, pracę, karierę, wolność. Brzmi zbyt dramatycznie? – to jednak często jest kwestia życia i śmierci.
Konkluzja – jesteś odpowiedzialny/a za własne bezpieczeństwo … co zamierzasz zrobić?
Zanim zapoznasz się z poniższymi wskazówkami dotyczącymi profilaktyki, warto, żebyś uświadomił/a sobie dwie ważne rzeczy:
Wiek pierwszego użycia alkoholu i narkotyków
Używanie alkoholu czy też narkotyków, zanim mózg jest w pełni rozwinięty, dramatycznie zwiększa ryzyko przyszłego uzależnienia od alkoholu i narkotyków. Młodzi ludzie, którzy zaczynają pić alkohol przed ukończeniem 15 roku życia są 5 razy bardziej narażeni na nadużywanie lub uzależnienie od osób, które zaczęły używać alkoholu w wieku 21 lat lub później. Jeśli chodzi o narkotyki i uzależnienie od nich sprawy prezentują się podobnie.
Historia rodziny a uzależnienia
Dana osoba decyduje się na użycie alkoholu lub narkotyków pod wpływem swojego środowiska – grupy rówieśniczej, rodziny i dostępności substancji. Gdy zdecyduje się na używanie alkoholu lub narkotyków, ryzyko rozwoju alkoholizmu lub uzależnienia od narkotyków jest w dużej mierze zależne od genetyki. Alkoholizm i uzależnienie od narkotyków nie są kwestią moralności, nie są kwestią wyboru lub braku silnej woli. Organizm niektórych ludzi po prostu reaguje na działanie alkoholu, narkotyków i leków inaczej. Jeśli ktoś ma w rodzinie przypadki alkoholizmu lub narkomanii, to jest cztery razy bardziej narażony na rozwój problemów z nadużywaniem substancji uzależniających.
Co możesz zrobić, jako młody człowiek, aby chronić siebie i zmniejszyć ryzyko problemów z alkoholem i narkotykami ? Oto kilka przydatnych porad:
Nie bój się mówić nie: Czasami obawa przed negatywną reakcją ze strony znajomych powstrzymuje nas od robienia tego, co sami uznajemy za słuszne. To naprawdę proste, może się wydawać, że „wszyscy tak robią”, ale to nie jest prawda. Nie pozwól, aby ktoś inny podjął decyzję za Ciebie. Jeśli ktoś namawia Cię do zrobienia czegoś, co nie jest dla Ciebie dobre, masz prawo powiedzieć nie, masz prawo nie podawać powodu i masz prawo po prostu odejść .
Nawiązuj dobre relacje ze znajomymi i unikaj środowiska, gdzie rówieśnicy wywierają negatywną presję: zwróć uwagę na to, z kim się spotykasz. Jeśli wśród twoich znajomych większość pije alkohol lub używa narkotyki, aby się odurzać, może warto pomyśleć o nawiązaniu nowych przyjaźni. Kontynuowanie znajomości, w których ludzie regularnie używają alkoholu, marihuany, leków nieprzepisanych przez lekarza, może sprawić, że te problemy zaczną dotyczyć również Ciebie. Nie musisz robić tego, co inni, aby mieć dobre relacje z ludźmi.
Dbaj o relacje z rodzicami lub innymi dorosłymi osobami: to ważne, czy dorastasz wśród ludzi, na których można polegać, z którymi można porozmawiać o życiu, o wyzwaniach i swoich decyzjach dotyczących alkoholu i narkotyków. Możliwość skorzystania z doświadczeń życiowych oraz przyjęcia szerszej perspektywy może okazać się bezcenna.
Ciesz się życiem i rób to, co kochasz – bez dodawania alkoholu i narkotyków: dowiedz się, jak cieszyć się życiem i kontaktem z ludźmi w twoim otoczeniu, bez używania substancji zmieniających świadomość. Alkohol i narkotyki mogą zmienić to, kim jesteś, ograniczyć Twój potencjał i skomplikować Ci życie. Zbyt często nuda to tylko pretekst. Wyjdź na zewnątrz, bądź aktywny w szkole i w swoim środowisku. Zaangażuj się w muzykę, sport, sztukę, jakąś ciekawą pracę lub wolontariat. Praca w charakterze wolontariusza to świetny sposób, aby uzyskać życiową perspektywę.
Przestrzegaj zasad panujących w rodzinie dotyczących alkoholu i narkotyków: kiedy dorastasz i chcesz przejmować większą kontrolę nad swoim życiem, zaufanie i szacunek rodziców jest bardzo ważne. Nie pozwól, aby alkohol i narkotyki stanęły między Tobą i Twoimi rodzicami. Rozmowa z mamą i tatą na temat alkoholu i narkotyków może być bardzo pomocna.
Bądź wzorem i dawaj dobry przykład: nie zapominaj, że to, co robisz, jest ważniejsze niż to, co mówisz! Ustaw fundament i kierunek swojego życia – dokąd zmierzasz?
Planuj i myśl do przodu: imprezę lub wyjście z przyjaciółmi trzeba planować z wyprzedzeniem. Trzeba chronić siebie, aby nie stać się ofiarą czyjegoś problemu z alkoholem lub narkotykami. Upewnij się, że jest ktoś, do kogo możesz zadzwonić, w dzień i w nocy, bez względu na powód. Możesz zaoferować to samo swoim znajomym.
Weź odpowiedzialność za siebie: weź odpowiedzialność za swoje życie, zdrowie i bezpieczeństwo. To cudowne uczucie, kiedy masz wpływ na to, jak przebiega twoje wchodzenie w dorosłość i jakie decyzje podejmujesz.
Uzyskaj pomoc: Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma kłopoty z alkoholem lub narkotykami, skorzystaj z pomocy. Nie czekaj. Nie jesteś sam/a.
Punkt dla młodzieży zagrożonej uzależnieniem w szczególności narkomanią w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA
Psycholog przyjmuje w poniedziałki i w piątki w godz. 16:00 – 19:00. Zapisy pod numerem telefonu 84 686 46 69 w każdy poniedziałek i piątek od 16:00 do 17:00.
Młodzieżowy Telefon Zaufania w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA: t. 84 686 46 69, czynny w każdy poniedziałek i piątek od 16:00 do 17:00
Ośrodek interwencji Kryzysowej w Biłgoraju ul. Wira Bartoszewskiego 10, 23-400 Biłgoraj , tel. 84 686 41 82
Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111 czynny całą dobę, ogólnopolski, bezpłatny i anonimowy
Antynarkotykowy Telefon Zaufania: 801 199 990
Czynny codziennie od 16.00 do 21.00, całkowity koszt rozmowy jak za jeden impuls
Źródło: artykuł ze strony Miejskiego Centrum Profilaktyki Uzależnień w Krakowie
Często mówi się, że widząc lub słysząc przemoc nie reagujemy. Kiedy ktoś słyszy, że u sąsiadów źle się dzieje, najczęściej zakłada, że to ich prywatna sprawa. Tymczasem nie można oczekiwać od osoby doznającej przemocy, że poradzi sobie sama, ponieważ ona zawsze występuje ze słabszej pozycji, a oprawca tak rozgrywa sytuacją by mieć nad nią wieloaspektową przewagę.
Dom rodzinny to niestety dla wielu osób miejsce doznawania aktów agresji, które są bardzo często skrywane przed otoczeniem. Niejednokrotnie wychodzą na światło dzienne dopiero, kiedy dojdzie do tragedii. Dlaczego tak się dzieje? Według badań równo połowa sprawców przemocy to agresorzy wyłącznie rodzinni bez oznak psychopatologii. Zatem osoby spoza rodziny nigdy nie spodziewałyby się z ich strony możliwości stosowania przemocy. Wśród sąsiadów, znajomych, kolegów z pracy osoba taka zachowuje się normalnie, może być kulturalna i miła w codziennym, niezbyt głębokim kontakcie. Swoje frustracje i gniew wyładowuje tylko na członkach rodziny, ponieważ tam może zrobić to bez obaw, że spotkają ją jakieś konsekwencje. A tego ukrytego gniewu i frustracji jest u sprawców przemocy sporo. Mimo, że w większości przypadków mężczyźni agresorzy nie różnią się znacząco pod względem cech osobowości od mężczyzn nie stosujących przemocy, to jednak są od nich widocznie mniej asertywni, cechuje ich niska samoocena i słabe umiejętności społeczne.
Sprawcami przemocy domowej najczęściej są mężczyźni. Kobiety dużo rzadziej używają przemocy i zazwyczaj jest to przemoc psychiczna a nie fizyczna. Dlaczego? Ponieważ każdy sprawca wybiera ofiarę, nad którą ma przewagę. Kobiety są zazwyczaj fizycznie słabsze od mężczyzn, dlatego mężczyźni dużo częściej stosują przemoc fizyczną. Dodatkowo wcześniej doznawane urazy powodują pogorszenie się stanu fizycznego i psychicznego takiej osoby. Pojawić się mogą stały lęk, depresja, poczucie bezsilności wobec sytuacji przemocy czy nawet objawy zespołu stresu pourazowego. Są to czynniki, które wyraźnie utrudniają ofierze samodzielne, odważne poszukiwanie pomocy.
Należy pamiętać, że przemoc raz zaistniała nie kończy się sama. Przemoc to nie jest jednorazowa kłótnia, to cały proces, który zazwyczaj tylko narasta. Sprawca przemocy najbardziej stara się, aby osoba, która jej doznaje nie miała do kogo zwrócić się o pomoc. Wywołuje w niej bezsilność, zazwyczaj po ataku podsyca też nieuzasadnioną nadzieję, że coś się zmieni. Osoba, która doznaje przemocy najzwyczajniej w świecie wstydzi się do tego przyznać nawet przed własnymi najbliższymi. Często dowiadują się oni o całej sytuacji dopiero, kiedy życie ofiary jest już realnie zagrożone, kiedy zwyczajnie brakuje jej już sił, by dalej to ukrywać.
Akty przemocy w rodzinie to przestępstwo!!! Każdy ma prawo i obowiązek im zapobiegać!
Niektórzy badacze uważają, że zatrzymanie przemocy może nastąpić już w pierwszej fazie pomagania osobie jej doznającej. Potrzebny jest jednak ktoś, kto z determinacją równą sprawcy dokona psychoedukacji, czyli po prostu uzmysłowi ofierze, że to co ją spotyka nie jest normalne ani akceptowalne, że nie jest sama ze swoim problemem.
Dlaczego tak ważne jest, żeby reagować?
Tak to już jest, że kiedy milczymy, jesteśmy postrzegani, jakbyśmy się zgadzali. Teoria społecznego uczenia się nazywa to wzmocnieniem społecznym. W dużej mierze właśnie od reakcji świadka lub innej osoby zależy, czy agresywne zachowanie będzie powielane, czy zostanie zahamowane. Jeśli reakcja jest pozytywna dla sprawcy ( „nie wtrącają się”) to utwierdza go w tym zachowaniu, jeśli jest dla niego negatywna („powstrzymują mnie” albo „proponują ofierze pomoc” lub po prostu „mówią, że robię źle”) może prowadzić do zahamowania takich zachowań.
Czy zawsze kiedy słyszymy awanturę u sąsiadów trzeba dzwonić na policję?
Nie. Dużo ważniejsze jest, by zareagować. Zapukać do ich drzwi, nie iść samemu, lecz wziąć ze sobą partnera lub innego sąsiada. Pokazać, że słyszycie co się dzieje, że to was niepokoi. Zapytać, czy nie potrzeba pomocy. Niech sprawca wie, że jego wyczyny nie pozostają niezauważone. Możliwe, że to go ostudzi. Niech ofiara wie, że to, co się dzieje wokół niej nie jest normalne, że nie powinna się na to godzić. Niech wie, że są jednak jacyś świadkowie jej cierpienia. Ważne by ofiara mogła liczyć na naszą prawdomówność, gdy zdecyduje się zeznawać na policji.
A jeśli sąsiedzkie odwiedziny nie pomogą? Wtedy należy oczywiście dzwonić na policję.
Sękowska M. Szynal Z. (Webinar) „Koronawirus a kryzysy w rodzinie: przemoc i współuzależnienie – Magdalena Sękowska i Zofia Szynal” Dostęp: https://www.youtube.com/watch?v=lGZO09D4y8U
Wieloletnie życie z osobą uzależnioną od alkoholu bardzo często wymaga całkowitego podporządkowania swojego życia, do życia człowieka – alkoholika, do jego potrzeb, jego zachowań, jego cierpienia. Osoba współuzależniona żyje życiem swojego uzależnionego partnera (czy innej bliskiej osoby), a nie własnym. Dopasowuje do niego swoje zachowania, dostosowuje się do rytmu picia (lub innej czynności), porzuca własne marzenia i zaprzestaje realizowania siebie. Osoba taka silnie współprzeżywa ze swoim ,,bliskim-pijącym” i uważa to za naturalne. Takie funkcjonowanie może utrwalać reakcje przystosowawcze do danej sytuacji, które określane są mianem współuzależnienia. Należy pamiętać, że współuzależnienie dotyczy małżonka lub partnera uzależnionego członka rodziny, czyli osoby, która może potencjalnie wyjść z relacji. Syndrom współuzależnienia nie dotyczy dzieci i rodziców, choć oni również mogą prezentować reakcje z tego obszaru.
Jak zachowuje się osoba współuzależniona?
Każda faza, w której znajduje się uzależniony, wpływa na skrajne emocje bliskich mu członków rodziny, przyjaciół. Osoby pozostające w kręgu chorego funkcjonują tak jak on: pomiędzy euforią, a depresją i lękiem. Współuzależnienie to ściśle emocjonalne połączenie z drugim człowiekiem, przesadne wyczulenie i przejmowanie się jego nastrojami, kontrolowanie, usprawiedliwianie go i chronienie, gdy zawala nawet najważniejsze życiowe sprawy (zapominanie o obowiązkach, niespłacanie lub zaciąganie kolejnego kredytu, utrata pracy, agresja itp.). Współuzależnienie, to także branie na siebie odpowiedzialności za funkcjonowanie całej rodziny. Osoby współuzależnione mają wyolbrzymione poczucie winy, z łatwością ulegają manipulacji, są naiwne, mają niską samoocenę. Bardzo często też zaprzeczają temu, co się dzieje w ich rodzinie, w ich domu np. ,,Żona alkoholika ma złudne przekonanie, że kontrolując picie męża i poświęcając się dla niego myśli, że uratuje jego i rodzinę, pokona problem alkoholowy męża. Tak jednak się nie dzieje, pomimo jej starań sytuacja się nie poprawia. Gdy mąż pije – ona boi się i działa na oślep, ucieka lub szuka pomocy. Kiedy on przestaje pić – ona cieszy się, pomaga mu „zatrzeć ślady”, zapomina o tym co było i zaczyna wyrównać straty spowodowane piciem. Po jakimś czasie, mąż znowu zaczyna pić, a znów zaczyna kontrolować i ratować jego i rodzinę.”
Współuzależnienie może doprowadzić do funkcjonowania w ,,błędnym kole”.
Osoba współuzależniona:
Większość jej myśli krąży wokół osoby nadużywającej alkohol.
Nadmiernie koncentruje się na zachowaniach osoby pijącej.
Szuka usprawiedliwień z powodów, których osoba bliska często sięga po alkohol.
Zaprzeczania problemowi.
Ukrywa problem picia przed innymi.
Przejmuje kontrolę nad piciem osoby bliskiej (ogranicza sytuacje alkoholowe, wylewa alkohol, odmierza ilości, kupuje alkohol, aby pijący nie wychodził z domu itp.).
Przejmuje odpowiedzialność za zachowania pijącego partnera, łagodzi konsekwencje picia: kłamie, płaci długi, dba o higienę pijącego, o jego wizerunek itp.
Przejmuje za osobę pijącą obowiązki domowe, które ona zaniedbuje.
Życie w długotrwałym stresie spowodowanym piciem osoby bliskiej i brak skuteczności własnych działań nakierowanych na rozwiązanie problemu picia powodują poważne konsekwencje psychologiczne:
zaburzenia psychosomatyczne:
nerwice,
zaburzenia życia emocjonalnego (chaos emocjonalny, huśtawka nastrojów, stany lękowe i depresyjne, napięcie i stan ciągłego pogotowia emocjonalnego),
zakłócenia czynności poznawczych (zagubienie, chaos poznawczy, brak poczucia sensu i celu, zakłócenie wzorców normy i zdrowia, nierealistyczne oczekiwania),
pustkę duchową i brak nadziei,
samotność, izolacje społeczną,
poczucie niemożności rozstania się,
czasami nadużywanie substancji psychoaktywnych (zwłaszcza leków nasennych i uspokajających),
trudności w rozpoznawaniu własnych potrzeb, w realizacji własnych pragnień, ambicji i celów,
wyraźnie odczuwane obniżenie jakości życia.
Osoby współuzależnione wymagają pomocy i mogą uzyskać poprawę stanu zdrowia psychosomatycznego, jeśli skorzystają z pomocy oferowanej im w różnych placówkach terapii uzależnień, gdzie mają prawo korzystać z bezpłatnej pomocy terapeutycznej i medycznej.
Jeśli chcesz porozmawiać, skonsultować się lub podjąć terapię zadzwoń do BST ISKRA (nr telefonu w zakładce KONTAKT) lub innej placówki terapii uzależnień. Masz prawo żyć własnym życiem.
Często ofiary przemocy domowej nie wiedzą, czy to, co je spotyka to przemoc. Czy mogą już szukać pomocy, czy nikt ich nie wyśmieje.
„Przecież inni mają gorzej…”
„Przecież przeprosił / przeprosiła mnie, zawsze przeprasza…”
„Przecież mnie nie uderzył / nie uderzyła.”
„Przecież robi tak tylko, kiedy się napije…”
Takiego rodzaju błędne myślenie o własnej sytuacji lub sytuacji dzieci w rodzinie często powstrzymuje osoby poszkodowane przed poszukiwaniem pomocy, tymczasem, żeby coś zmieniło się w zachowaniu sprawcy przemocy potrzebna jest najczęściej zmiana w zachowaniu osób, które jej doświadczają – nie usprawiedliwiaj!
Jakie zachowania mogą świadczyć o tym, że dzieje się coś złego i należy się zwrócić o pomoc, na przykład zadzwonić na policję, skontaktować się z Ośrodkiem Pomocy Społecznej, porozmawiać o tym z psychologiem?
Ustawa z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie definiuje przemoc w rodzinie jako „jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste [członków rodziny] w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.”
Przemoc ma różne formy. Najbardziej znaną jest chyba przemoc fizyczna, która oznacza między innymi popychanie, uderzanie, wykręcanie rąk, duszenie, kopanie, spoliczkowanie, ale też wykorzystywanie siły w inny sposób, jeśli powoduje on cierpienie lub poczucie krzywdy. Widocznym dowodem przemocy fizycznej są najczęściej uszkodzenia ciała w postaci zasinień, zadrapań, krwawień, oparzeń lub innej. Tego rodzaju uszkodzenia ciała może udokumentować lekarz rodzinny wydając bezpłatnie odpowiednie zaświadczenie.
Inną formą jest przemoc psychiczna, nie tak dobrze widoczna, jednak zostawiająca dużo trudniej gojące się rany we wnętrzu człowieka. Do przejawów takiej przemocy należą wyzwiska, ośmieszanie, groźby, izolacja, kontrolowanie, ograniczanie kontaktów, nieustanne krytykowanie, poniżanie, demoralizacja czy ciągłe niepokojenie.
Przemoc seksualna to zmuszanie do obcowania płciowego lub innych czynności seksualnych. Ten rodzaj przemocy może mieć miejsce nawet wtedy, gdy ofiara i sprawca przemocy są małżonkami.
Za przemoc uznaje się także innego rodzaju zachowania, takie jak niszczenie lub uszkadzanie czyjejś własności lub przywłaszczenie jej. Także zmuszanie kogoś do zażywania środków odurzających, substancji psychoaktywnych, leków niezaleconych przez lekarza lub alkoholu jest uznawane za przemoc.
Gdzie szukać pomocy?
Jeśli mamy do czynienia z przemocą, problem nie rozwiąże się sam, może tylko eskalować. Na naszym terenie działa jednak wiele instytucji, w których warto poszukać pomocy. Oto one:
Biłgorajskie Stowarzyszenie Trzeźwości „ISKRA”. Biłgoraj, ul. Lubelska 16. W Stowarzyszeniu dyżurują doświadczeni psychologowie.
Punkt przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości „ISKRA” czynny w każdą środę od 15:30 do 18:30 i w każdy piątek od 13:00 do 16:00. W czasie epidemii pod numerem telefonu 509-696-814.
Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Biłgoraju, ul. Kościuszki 13, tel. 84-686-23-58.
Zespół Interdyscyplinarny działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Biłgoraju, ul. Kościuszki 13, tel. 84-686-23-58.
Komenda Powiatowa Policji w Biłgoraju, ul. Polna 1, tel. 997 lub 112.
Prokuratura Rejonowa w Biłgoraju, ul. Kościuszki 29, tel. 84-686-87-60.
Sąd Rejonowy w Biłgoraju, ul. Kościuszki 29, tel. 84-686-28-14.
Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Biłgoraju, ul. Bohaterów Monte Cassino 38, tel. 84-686-69-49.
Ośrodek Interwencji Kryzysowej w Biłgoraju, ul. „Wira” Bartoszewskiego 10, II piętro.tel. 84-686-41-82.
Miejska Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Biłgoraju, ul. Plac Wolności 16, tel.84-686-96-07. (Punkt Interwencji Kryzysowej we wtorki w godzinach 16:00 – 18:00).
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Biłgoraju, ul. Kościuszki 41/43, tel. 84-686-10-66.
Program SOS Wiosek Dziecięcych Biłgoraj, ul. Zielona 132, tel. 84-542-08-10, 84-688-09-48.
Źródła:
– Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej – Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
– Niebieska Karta – Karta A.
– Wykaz lokalnych Instytucji i placówek udzielających pomocy rodzinom z problemem przemocy w rodzinie na terenie miasta Biłgoraj opracowany przez MOPS w Biłgoraju.
Być rodzicami nastolatka nie jest łatwo. Jeżeli jednak rozumie się i pamięta, że okres dorastania jest tak samo trudny dla rodziców, jak i dla dziecka – to połowa sukcesu. Większość rodziców najbardziej boi się okresu, kiedy dziecko zaczyna dorastać. Zaczyna wtedy wymykać się spod kontroli, buntuje się, poszukuje nowych doświadczeń, a rodzice czują się bezradni, w dodatku mniej ważni dla dziecka niż jego rówieśnicy.
Wszyscy chcemy być dobrymi rodzicami i na ogół nie szczędzimy wysiłku, aby nasze dzieci były szczęśliwe. Staramy się, chcemy dla dziecka jak najlepiej, a mimo to zdarza się, że spotykają nas rozczarowania, a dziecko sprawia kłopoty.
To rodzice mają decydujący wpływ na to, czy dziecko sięgnie po narkotyki.
Nie ma prostych i skutecznych recept na to, jak całkowicie uchronić dziecko przed narkotykami, ale jedno jest pewne: im lepszy mamy kontakt z dzieckiem,tym łatwiej ustrzeżemy je przed narkotykami.
Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, bo pozwala lepiej poznać jego świat, oczekiwania, marzenia, ale też różnorodne problemy. Nie bójmy się rozmawiać także na trudne tematy. Wiedza o narkotykach pomaga przełamać opory przed rozmową z dzieckiem na ten trudny temat. Im więcejwiemy na temat narkotyków, tym łatwiej przekonamy dziecko o ichszkodliwości. Używajmy rzeczowych argumentów.
Dlaczego tak trudno być rodzicami nastolatka:
Problemy dorastania
Młodzi ludzie buntują się przeciw dorosłym, a rodzice są pierwszymi dorosłymi, przeciw którym ten bunt jest skierowany. Dzieci w okresie dorastania chcą być traktowane jak dorosłe i nie godzą się z zakazami i ograniczeniami stosowanymi przez rodziców. Taka postawa jest wyrazem naturalnego w tym wieku dążenia do wyodrębnienia się i niezależności, ale najczęściej rodzi konflikty.
Rówieśnicy
Dla nastolatków najważniejsza staje się grupa rówieśnicza. Bycie w grupie rodzi konieczność dopasowania się do niej, zyskania akceptacji – czasem za wszelką cenę, wbrew temu, czego oczekują dorośli. Często młodzi ludzie darzą większym zaufaniem przyjaciół niż rodziców, dlatego próby ograniczania im swobody w tym zakresie na ogół kończą się niepowodzeniem. Dla rodziców to trudny test wytrzymałości, cierpliwości i rodzicielskiej miłości.
Tempo życia
Życie codzienne obecnie podlega różnorodnym presjom. Dotyczy to zarówno dorosłych, jak i dzieci. Wielu rodziców zmaga się z bezrobociem, wielu zaś poświęca swojej pracy zarobkowej dużo czasu. Dorastające dzieci również już od najmłodszych lat podlegają wyjątkowej presji – oczekuje się od nich osiągnięć w szkole, ładnej sylwetki, sukcesów. Coraz mniej chwil pozostaje na rozmowy i wspólne spędzanie czasu.
Czego dorastające dzieci potrzebują od rodziców
Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielenia im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach.
Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci:
– Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu – poczucia bezpieczeństwa.
– Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.
– Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.
– Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
– Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.
– Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.
Jak być bliżej z dzieckiem
Więź z dzieckiem buduje się od chwili jego narodzin. Bliskość, zaufanie, szczerość to efekty wieloletniej pracy. Jeżeli jesteśmy na co dzień blisko z dzieckiem, łatwiej nam zauważyć co je cieszy, co martwi i z czym sobie nie radzi. Kiedy dziecko dorasta, zwykle trudniej nam znaleźć wspólny język, bo zaczyna być inne – czasem dziwnie się ubiera, słucha niezrozumiałej muzyki i coraz bardziej się buntuje w wielu sprawach. Pomimo to staraj się poznawać, rozumieć i akceptować świat młodych.
Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie.
– Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy.
– Staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę, gdy dziecko ma problem. Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Gdy czuje się bezradne i skrzywdzone, pozwól mu się wygadać, wypłakać i wyzłościć. Postaraj się je zrozumieć i mądrze mu doradzić. W żadnym wypadku nie bagatelizuj jego problemów.
– Znajdź też czas, gdy chce się podzielić radością, sukcesem. Okaż swoje zadowolenie, pochwal, spytaj o szczegóły wydarzenia. Nie umniejszaj wagi sukcesu, powiedz, jaki jesteś z niego dumny. To mu dodaje wiary w siebie i jest zachętą do osiągania dalszych sukcesów.
– Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Kiedy ma jakiś problem, nie zawsze poprosi cię o rozmowę. Jeżeli będziesz uważnie je obserwować, to z pewnością dostrzeżesz wszelkie zmiany. Czasem zaczyna cię unikać, a czasem stara się być blisko, „kręci się” i czeka. Zainteresuj się przyjaźnie, pomóż nawiązać rozmowę.
– Stwarzaj warunki do luźnej rozmowy. Wykorzystuj naturalne chwile przy wspólnej herbacie, kolacji, na spacerze, stwórz nastrój do wieczornych „pogaduchów”, proponuj wspólne spędzanie wolnego czasu atrakcyjne także dla niego.
– Okazuj zainteresowanie jego sprawami, ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż samo zacznie mówić o tym, co się u niego dzieje. To ono decyduje, ile chce nam o sobie powiedzieć. Uszanuj to.
– Rozmawiaj też o tym, co się u ciebie obecnie dzieje, o swoich kłopotach i planach. Pytaj je o zdanie w różnych sprawach i pokazuj, że liczysz się z jego opinią.
– Opowiadaj o sobie. Dzieci lubią wspomnienia rodziców z czasów ich młodości. Takie opowiadania zbliżają, bo przypominają dzieciom, że ich rodzice też byli młodzi. Nie przedstawiaj się jednak wyłącznie kryształowo, powiedz, że także robiłeś błędy i uczyłeś się podejmować trudne decyzje.
– Rozmawiaj na każdy temat, nie unikaj trudnych spraw. Zadbaj o to, żeby w waszym domu nie było tematów tabu. Rozmawiaj także o tym, czego się obawiasz. Bądź raczej doradcą niż ekspertem.
Warto też pamiętać o kilku ważnych sprawach:
– Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz.
– Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
– Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane.
– Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają dużą rolę i często mają duży wpływ.
– Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
– Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
– Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.
– Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje narkotyki.
Budowanie zasad
Rodzina jest podstawą do uczenia dzieci jak żyć wśród ludzi i jak sobie radzić w życiu. To jak porozumiewamy się między sobą, w jaki sposób rozwiązujemy problemy, jak troszczymy się o siebie nawzajem – pokazuje dzieciom, co jest właściwe i pożądane, a co nie jest. W ten sposób budujemy system wartości, którym będą się kierowały. Zadaniem rodziców jest stwarzać sytuacje sprzyjające rozwojowi tych ważnych umiejętności.
Najczęściej zasady współżycia w rodzinie funkcjonują w sposób naturalny, wynikają z ogólnych norm społecznych lub związane są z pewnymi tradycjami. Dotyczą najczęściej poszanowania prywatności, nieużywania przemocy, podziału obowiązków domowych, uczestnictwa w wydarzeniach rodzinnych.
Zasady panujące w rodzinie powinny ułatwiać jej funkcjonowanie, ale nie ograniczać nikogo. Zakazy powinny zaś dotyczyć tylko spraw naprawdęistotnych – bezpieczeństwa, zdrowia, wzajemnego traktowania się.
Stawiaj dziecku drogowskazy, aby mogło bezpiecznie dorastać
Trochę inną sprawą jest ustalanie zasad w rodzinie dotyczących dzieci. Nie da się wychować nastolatka bez stawiania mu pewnych ograniczeń. Wyznaczanie tych granic jest trudne, ale bardzo potrzebne. Dorastanie jest tak burzliwym okresem, że młody człowiek musi wiedzieć na co się zgadzamy, a na co nie. Czasem buntuje się i próbuje przekraczać te ustalenia. Wtedy powinien dowiadywać się jakie są konsekwencje tych zachowań. Stawianie ograniczeń wymaga od rodziców zaangażowania i traktowania poważnie wprowadzanych zasad. Tylko wtedy mają one sens i działają. Pozostawianie dziecku zbyt dużej wolności najczęściej nie sprawdza się.
Gdy coś się psuje, czyli jak poprawić kontakt z dzieckiem
Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które – gdy narastały latami – mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.
Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi widzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.
Jeśli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.
Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:
– o jakie konkretnie zachowanie ci chodzi
– jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób
– dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe
– jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie
– jakiej zmiany oczekujesz.
Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:
– znajdź na nią jakiś spokojny moment
– zajmuj się tylko tą konkretną sprawą
– mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz
– słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia
– zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię
– zakładaj możliwość zmiany swojego zdania
– bądź gotowy do kompromisów
– koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.
Bariery
Jak unikać
Brak umiejętności słuchania
Rozmawiaj z dzieckiem tak, aby miało poczucie, że jesteś zainteresowany tym o czym mówi. Ważny jest kontakt wzrokowy i inne oznaki potwierdzające, że słuchasz je z uwagą.
Przerywanie
Staraj się wysłuchać dziecka do końca. Daj mu szansę wypowiedzieć się, zanim cokolwiek powiesz. Nie zakładaj, że wiesz co chce ci powiedzieć. Przerywanie może spowodować niechęć dziecka do dalszej rozmowy.
Brak skupienia uwagi na rozmówcy
Poświęć czas wyłącznie na rozmowę z dzieckiem. Wykonywanie w tym samym czasie innych czynności może być odczytane przez dziecko jako brak zainteresowania dla niego i umniejszanie wagi problemu.
„Prawienie kazań”, moralizowanie, „zrzędzenie i gderanie“
To zwykle „grzechy główne” rodziców. Staraj się je przezwyciężać, bo to mało skuteczne sposoby, a dzieci szybko zaczynają przez to ignorować rodziców. Jeżeli przyłapiesz się na tym – zmień taktykę.
Krytykowanie
Staraj się nie krytykować nadmiernie, a jeżeli to konieczne, krytykuj konkretne zachowanie, a nie dziecko. Nie porównuj go też z innymi podając ich za dobry przykład. Staraj się zachować obiektywizm w wydawaniu ocen.
Podnoszenie głosu
Chociaż dzieci maja dużą zdolność wyprowadzania rodziców z równowagi, pamiętaj, że krzykiem niewiele można osiągnąć, a do tego często wykrzykujemy słowa, których potem żałujemy.
Rodzic ma zawsze rację
Nie wykorzystuj przewagi, że jesteś rodzicem i nie używaj argumentu, że posłuszeństwo dziecka należy się rodzicom „z urzędu”.
Bagatelizowanie
Chociaż niektóre problemy twojego dziecka mogą ci się wydać błahe lub wyolbrzymione, staraj się przywiązywać wagę do wszystkiego co go martwi.
Brak warunków sprzyjających rozmowie
Trudno zachować intymność rozmowy, jeżeli coś rozprasza uwagę. Wyłącz telewizor czy radio, staraj się stworzyć warunki, by nikt wam nie przeszkadzał.
NASZE DZIECI I NARKOTYKI
Poszerz swoją wiedzę na temat narkotyków. Łatwiej przekonasz dziecko o ich szkodliwości używając rzeczowych argumentów.
Powinieneś także:
– nauczyć się rozpoznawać sygnały ostrzegawcze wskazujące na zażywanie, by w porę zareagować
– wiedzieć, gdzie znaleźć pomoc dla siebie i dla dziecka, kiedy pojawi się problem
Co warto przeczytać:
– Ralph I. Lopez „Twój nastolatek – zdrowie i dobre samopoczucie”
– Ruth Maxwell „Dzieci, Alkohol, Narkotyki”
– T. Dimoff, S. Carper „Jak rozpoznać czy dziecko sięga po narkotyki”
– Melanie McFadyen „Narkotyki wiedzieć więcej”
– Informacje w internecie na stronie: www.narkomania.org.pl
W każdej księgarni z pewnością można znaleźć wiele innych pozycji na temat narkotyków i narkomanii, a także poradników dotyczących problemów wychowawczych. Warto czytać i poszerzać swoją wiedzę w tym zakresie. Ułatwi nam to zrozumienie problemów związanych z dorastaniem naszych dzieci.
Sygnały, które powinny nas zaniepokoić
Mimo naszych starań dorastające dzieci rzadko zachowują się tak, jakbyśmy chcieli. Wciąż stwarzają sytuacje, które nas niepokoją. Zmieniają zachowania, nawyki i sposób bycia. Przebywają gdzieś do późnych godzin nie wiadomo z kim, nie uczą się tyle, ile naszym zdaniem powinny, zaniedbują swoje zainteresowania, nie chcą z nami rozmawiać. Wchodzą w nowy okres życia, naśladują starszych, chcą upodobnić się do kolegów. To problemy związane z okresem dorastania i są one naturalnym elementem rozwoju, chociaż mogą nam się nie podobać. Dlatego nie zawsze należy reagować na każdą zmianę w zachowaniu dziecka paniką, bo nie musi ona oznaczać, że nasze dziecko jest zagrożone narkomanią.
Są jednak sytuacje, których nie wolno bagatelizować. Masz prawo sądzić, że z dzieckiem dzieje się coś niedobrego, gdy zauważysz kilka z wymienionych niżej objawów równocześnie:
– oddala się od ciebie, staje się obce, mimo, że wcześniej byliście blisko
– wyraża niechęć do rozmów, unika kontaktu, kręci w rozmowie, kłamie
– ma kłopoty z nauką, choć wcześniej dobrze sobie radziło, wagaruje
– jest niecierpliwe, rozdrażnione
– jest na zmianę pobudzone lub ospałe, sypia o dziwnych porach
– znika często w ciągu dnia z domu pod dowolnym pretekstem i stara się unikać kontaktu po powrocie
– wraca bardzo późno lub bez uzgodnienia nocuje poza domem
– ma nowych znajomych, których nie chce zapraszać do domu
– kwestionuje szkodliwość narkotyków, uważa, że powinny być zalegalizowane
– ma nadmierny apetyt lub nie ma apetytu
– ma przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice, przewlekły katar
– w jego pokoju dziwnie pachnie, miewa fifki i fajki różnych kształtów, bibułki do skrętów, biały proszek, pastylki nieznanego pochodzenia, opalone folie aluminiowe, leki bez recept, nieznane chemikalia
– z domu znikają pieniądze i wartościowe przedmioty
Co robić, gdy okaże się, że chodzi o narkotyki
Gdy masz pewność, że chodzi o narkotyki – zacznij działać, bo problem sam się nie rozwiąże. Nie działaj jednak pod wpływem emocji, nie rozpoczynajrozmowy, gdy dziecko jest odurzone. Przygotuj się do rozmowy, zadbaj o to, by każde z was miało czas na tę rozmowę.
Wysłuchaj co ma do powiedzenia na swoją obronę, ale nie daj się zwieść łatwym tłumaczeniom. Nie ufaj zapewnieniom, że znaleziony w jego pokoju narkotyk należy do kolegi. Nie daj się przekonać, że teraz taka moda i wszyscy biorą narkotyki. Nie uważaj za mniejsze zło, jeżeli mówi, że to „tylko trawka”. Nie obwiniaj się, kiedy mówi, że bierze z powodu kłopotów rodzinnych.
Jeżeli zbadasz, że był to incydent – daj mu szansę, nie traktuj jak narkomana. Porozmawiaj o konsekwencjach i zagrożeniach z powodu narkotyków, a także na temat presji i manipulacji ze strony grupy biorącej narkotyki. Powiedz, że złamało zasady, zawiodło twoje zaufanie i jak źle się z tym czujesz. Ustalcie nowe reguły i stosuj zasadę „ograniczonego zaufania” dopóki nie upewnisz się, że wszystko jest w porządku.
Jeżeli stwierdzisz, że dziecko ma już problem z powodu narkotyków, skorzystaj z pomocy specjalistów. Zdobądź adresy poradni lub specjalistów w zakresie uzależnień, którzy pomogą tobie i dziecku poradzić sobie z problemem. Wspólnie z terapeutą i dzieckiem ustalcie reguły postępowania i konsekwentnie ich przestrzegaj.
Nie chroń dziecka przed konsekwencjami jego zachowań. Jeżeli się nie uczyło, może nawet nie zdać. To konieczny element dochodzenia do zdrowia. Nie usprawiedliwiaj nieobecności, nie tłumacz dziecka przed nauczycielami, znajomymi i rodziną. Nie wstydź się i nie ukrywaj za wszelką cenę tego problemu – to przecież może się zdarzyć w każdej rodzinie.
Jeżeli dziecko podejmie terapię, będzie potrzebowało od was dużo cierpliwości, zrozumienia i wsparcia.
Testy do wykrywania narkotyków w moczu
Jeżeli podejrzewasz, że dziecko zażywa narkotyki, a wyczerpałeś już inne sposoby, by zdiagnozować sytuację – możesz sprawdzić to za pomocą testu. W wielu aptekach dostępne są testy, które wykrywają narkotyki w moczu na obecność m. in. amfetaminy, kokainy, morfiny, THC (marihuany, haszyszu).
Zanim kupisz i zrobisz test powinieneś wiedzieć:
– ile czasu upłynęło od ewentualnego zażycia narkotyku
– czy to na pewno mocz osoby badanej
– dobrze także wiedzieć, jaki narkotyk może wchodzić w grę
Kiedy test może być przydatny?
– gdy dziecko zaprzecza, a masz podstawy sądzić, że jednak zażywa narkotyki
– gdy dziecko przestało używać narkotyków – dla kontroli utrzymania abstynencji
Na jakie pytania odpowie test?
– czy dziecko zażyło dany narkotyk
Na jakie pytania nie odpowie test?
– czy ktoś jest uzależniony
– jak często bierze
– jak dużo zażył
Zawsze uważnie przeczytaj instrukcję dołączoną do testu i stosuj się ściśle do zaleceń, ponieważ testy różnią się między sobą w zależności od producenta. Musisz też brać pod uwagę możliwość pomyłki. Szybkie metody testowania mają swoje ograniczenia i minusy.
Narkotyki i prawo
Posiadanie narkotyków jest czynem karalnym, ale łamanie prawa przez dziecko biorące narkotyki związane bywa także ze zdobywaniem pieniędzy. Mogą więc zdarzyć się kradzieże, wynoszenie wartościowych rzeczy, handel narkotykami, a także bójki i prostytucja.
Może zdarzyć się również, że twoje dziecko samo nie zażywa narkotyków, a jedynie handluje nimi dla chęci zysku. Powinno cię zaniepokoić, jeśli zauważysz, że posiada pieniądze z niewiadomego źródła, kupuje nowe, czasem drogie rzeczy, prowadzi niejasne interesy z kolegami.
Powinieneś wiedzieć, że:
– posiadanie narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 3
– posiadanie znacznej ilości narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5 i grzywną
– produkcja narkotyków zagrożona jest karą więzienia do lat 3. W przypadku produkcji znacznej ilości narkotyków przestępstwo zagrożone jest grzywną i karą więzienia na czas nie krótszy od lat 3
– handel narkotykami zagrożony jest karą więzienia do lat 10
– udzielanie lub nakłanianie do użycia narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5
Podstawa prawna: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 179 , poz. 1485)
Bądź przyjacielem swojego dziecka. Staraj się je zrozumieć i pomagaj mu bezpiecznie dorastać.
Punkt dla młodzieży zagrożonej uzależnieniem w szczególności narkomanią w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA
Psycholog przyjmuje w poniedziałki i w piątki w godz. 16:00 – 19:00. Zapisy pod numerem telefonu 84 686 46 69 w każdy poniedziałek i piątek od 16:00 do 17:00.
Młodzieżowy Telefon Zaufania w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA: t. 84 686 46 69, czynny w każdy poniedziałek i piątek od 16:00 do 17:00
Ośrodek interwencji Kryzysowej ul. Wira Bartoszewskiego 10, 23-400 Biłgoraj , tel. 84 686 41 82
Antynarkotykowy Telefon Zaufania 801 199 990
Czynny codziennie od 16.00 do 21.00, całkowity koszt rozmowy jak za jeden impuls
Narkomania – pomoc rodzinie , Pogotowie Makowe 801 10 96 96
czynny od poniedziałku do piątku 10.00-20.00 w soboty 10.00-15.00, całkowity koszt rozmowy jak za jeden impuls
Informator na temat placówek udzielających pomocy osobom z problemem narkotykowym „Narkomania – gdzie szukać pomocy” dostępny na stronie internetowej: www.kbpn.gov.pl
Źródło:
Barbara Jakubowska, Danuta Muszyńska: Szukaj porozumienia ze swoim dzieckiem, Bliżej siebie – dalej od narkotyków- poradnik dla rodziców; wydany ze środków Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii
Informujemy, że w każdy poniedziałek o godzinie 18:00 odbywają się spotkania grupy Anonimowych Alkoholików.
Nasza strona używa ciasteczek w celu zapewnienia Tobie najlepszych doświadczeń podczas jej używania, które zapisują Twoje preferencje przeglądania. Klikając "Akceptuj" wyrażasz zgodę na użycie wszystkich ciasteczek.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
