Autor: bstiskra

Często ofiary przemocy domowej nie wiedzą, czy to, co je spotyka to przemoc. Czy mogą już szukać pomocy, czy nikt ich nie wyśmieje.

„Przecież inni mają gorzej…”

„Przecież przeprosił / przeprosiła mnie, zawsze przeprasza…”

„Przecież mnie nie uderzył / nie uderzyła.”

„Przecież robi tak tylko, kiedy się napije…”

Takiego rodzaju błędne myślenie o własnej sytuacji lub sytuacji dzieci w rodzinie często powstrzymuje osoby poszkodowane przed poszukiwaniem pomocy, tymczasem, żeby coś zmieniło się w zachowaniu sprawcy przemocy potrzebna jest najczęściej zmiana w zachowaniu osób, które jej doświadczają – nie usprawiedliwiaj!

Jakie zachowania mogą świadczyć o tym, że dzieje się coś złego i należy się zwrócić o pomoc, na przykład zadzwonić na policję, skontaktować się z Ośrodkiem Pomocy Społecznej, porozmawiać o tym z psychologiem?

Ustawa  z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie definiuje przemoc w rodzinie jako „jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste [członków rodziny] w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.”

Przemoc ma różne formy. Najbardziej znaną jest chyba przemoc fizyczna, która oznacza między innymi popychanie, uderzanie, wykręcanie rąk, duszenie, kopanie, spoliczkowanie, ale też wykorzystywanie siły w inny sposób, jeśli powoduje on cierpienie lub poczucie krzywdy. Widocznym dowodem przemocy fizycznej są najczęściej uszkodzenia ciała w postaci zasinień, zadrapań, krwawień, oparzeń lub innej. Tego rodzaju uszkodzenia ciała może udokumentować lekarz rodzinny wydając bezpłatnie odpowiednie zaświadczenie.

Inną formą jest przemoc psychiczna, nie tak dobrze widoczna, jednak zostawiająca dużo trudniej gojące się rany we wnętrzu człowieka. Do przejawów takiej przemocy należą wyzwiska, ośmieszanie, groźby, izolacja, kontrolowanie, ograniczanie kontaktów, nieustanne krytykowanie, poniżanie, demoralizacja czy ciągłe niepokojenie.  

Przemoc seksualna to zmuszanie do obcowania płciowego lub innych czynności seksualnych. Ten rodzaj przemocy może mieć miejsce nawet wtedy, gdy ofiara i sprawca przemocy są małżonkami. 

Za przemoc uznaje się także innego rodzaju zachowania, takie jak niszczenie lub uszkadzanie czyjejś własności lub przywłaszczenie jej. Także zmuszanie kogoś do zażywania środków odurzających, substancji psychoaktywnych, leków niezaleconych przez lekarza lub alkoholu jest uznawane za przemoc.

Gdzie szukać pomocy?

Jeśli mamy do czynienia z przemocą, problem nie rozwiąże się sam, może tylko eskalować. Na naszym terenie działa jednak wiele instytucji, w których warto poszukać pomocy. Oto one:

Biłgorajskie Stowarzyszenie Trzeźwości  „ISKRA”. Biłgoraj, ul. Lubelska 16. W Stowarzyszeniu dyżurują doświadczeni psychologowie.

Poniedziałek: 16:00 – 19:00 tel. 514-207-353
Wtorek: 14:00 – 18:00 tel. 695-519-480
Środa: 15:30 – 18:30 tel. 509-696-814
Czwartek: 15:00 – 19:00 tel. 695-519-480
Piątek: 13:00 – 16:00 tel. 509-696-814 oraz 16:00 – 19:00 tel. 514-207-353

Punkt przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości  „ISKRA” czynny w każdą środę od 15:30 do 18:30 i w każdy piątek od 13:00 do 16:00. W czasie epidemii pod numerem telefonu 509-696-814.

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Biłgoraju, ul. Kościuszki 13, tel. 84-686-23-58.

Zespół Interdyscyplinarny działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Biłgoraju, ul. Kościuszki 13, tel. 84-686-23-58.

Komenda Powiatowa Policji w Biłgoraju, ul. Polna 1, tel. 997 lub 112.

Prokuratura Rejonowa w Biłgoraju, ul. Kościuszki 29, tel. 84-686-87-60.

Sąd Rejonowy w Biłgoraju, ul. Kościuszki 29, tel. 84-686-28-14.

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Biłgoraju, ul. Bohaterów Monte Cassino 38, tel. 84-686-69-49.

Ośrodek Interwencji Kryzysowej w Biłgoraju, ul. „Wira” Bartoszewskiego 10, II piętro.tel. 84-686-41-82.

Miejska Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Biłgoraju, ul. Plac Wolności 16, tel.84-686-96-07. (Punkt Interwencji Kryzysowej we wtorki w godzinach 16:00 – 18:00).

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Biłgoraju, ul. Kościuszki 41/43, tel. 84-686-10-66.

Program SOS Wiosek Dziecięcych Biłgoraj, ul. Zielona 132, tel. 84-542-08-10, 84-688-09-48.

Źródła:

– Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej – Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

– Niebieska Karta – Karta A.

– Wykaz lokalnych Instytucji i placówek udzielających pomocy rodzinom z problemem przemocy w rodzinie na terenie miasta Biłgoraj opracowany przez MOPS w Biłgoraju.

Opracowała Monika Kukiełka psycholog

Być rodzicami nastolatka nie jest łatwo. Jeżeli jednak rozumie się i pamięta, że okres dorastania jest tak samo trudny dla rodziców, jak i dla dziecka – to połowa sukcesu. Większość rodziców najbardziej boi się okresu, kiedy dziecko zaczyna dorastać. Zaczyna wtedy wymykać się spod kontroli, buntuje się, poszukuje nowych doświadczeń, a rodzice czują się bezradni, w dodatku mniej ważni dla dziecka niż jego rówieśnicy.

Wszyscy chcemy być dobrymi rodzicami i na ogół nie szczędzimy wysiłku, aby nasze dzieci były szczęśliwe. Staramy się, chcemy dla dziecka jak najlepiej, a mimo to zdarza się, że spotykają nas rozczarowania, a dziecko sprawia kłopoty.

To rodzice mają decydujący wpływ na to, czy dziecko sięgnie po narkotyki.

Nie ma prostych i skutecznych recept na to, jak całkowicie uchronić dziecko przed narkotykami, ale jedno jest pewne: im lepszy mamy kontakt z dzieckiem, tym łatwiej ustrzeżemy je przed narkotykami.

Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, bo pozwala lepiej poznać jego świat, oczekiwania, marzenia, ale też różnorodne problemy. Nie bójmy się rozmawiać także na trudne tematy. Wiedza o narkotykach pomaga przełamać opory przed rozmową z dzieckiem na ten trudny temat. Im więcej wiemy na temat narkotyków, tym łatwiej przekonamy dziecko o ich szkodliwości. Używajmy rzeczowych argumentów.

Dlaczego tak trudno być rodzicami nastolatka:

Problemy dorastania

Młodzi ludzie buntują się przeciw dorosłym, a rodzice są pierwszymi dorosłymi, przeciw którym ten bunt jest skierowany. Dzieci w okresie dorastania chcą być traktowane jak dorosłe i nie godzą się z zakazami i ograniczeniami stosowanymi przez rodziców. Taka postawa jest wyrazem naturalnego w tym wieku dążenia do wyodrębnienia się i niezależności, ale najczęściej rodzi konflikty.

Rówieśnicy

Dla nastolatków najważniejsza staje się grupa rówieśnicza. Bycie w grupie rodzi konieczność dopasowania się do niej, zyskania akceptacji – czasem za wszelką cenę, wbrew temu, czego oczekują dorośli. Często młodzi ludzie darzą większym zaufaniem przyjaciół niż rodziców, dlatego próby ograniczania im swobody w tym zakresie na ogół kończą się niepowodzeniem. Dla rodziców to trudny test wytrzymałości, cierpliwości i rodzicielskiej miłości.

Tempo życia

Życie codzienne obecnie podlega różnorodnym presjom. Dotyczy to zarówno dorosłych, jak i dzieci. Wielu rodziców zmaga się z bezrobociem, wielu zaś poświęca swojej pracy zarobkowej dużo czasu. Dorastające dzieci również już od najmłodszych lat podlegają wyjątkowej presji – oczekuje się od nich osiągnięć w szkole, ładnej sylwetki, sukcesów. Coraz mniej chwil pozostaje na rozmowy i wspólne spędzanie czasu.

Czego dorastające dzieci potrzebują od rodziców

Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielenia im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach.

Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci:

– Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu – poczucia bezpieczeństwa.

– Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.

– Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.

– Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.

– Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.

– Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

Jak być bliżej z dzieckiem

Więź z dzieckiem buduje się od chwili jego narodzin. Bliskość, zaufanie, szczerość to efekty wieloletniej pracy. Jeżeli jesteśmy na co dzień blisko z dzieckiem, łatwiej nam zauważyć co je cieszy, co martwi i z czym sobie nie radzi. Kiedy dziecko dorasta, zwykle trudniej nam znaleźć wspólny język, bo zaczyna być inne – czasem dziwnie się ubiera, słucha niezrozumiałej muzyki i coraz bardziej się buntuje w wielu sprawach. Pomimo to staraj się poznawać, rozumieć i akceptować świat młodych.

Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie.

– Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy.

– Staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę, gdy dziecko ma problem. Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Gdy czuje się bezradne i skrzywdzone, pozwól mu się wygadać, wypłakać i wyzłościć. Postaraj się je zrozumieć i mądrze mu doradzić. W żadnym wypadku nie bagatelizuj jego problemów.

– Znajdź też czas, gdy chce się podzielić radością, sukcesem. Okaż swoje zadowolenie, pochwal, spytaj o szczegóły wydarzenia. Nie umniejszaj wagi sukcesu, powiedz, jaki jesteś z niego dumny. To mu dodaje wiary w siebie i jest zachętą do osiągania dalszych sukcesów.

– Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Kiedy ma jakiś problem, nie zawsze poprosi cię o rozmowę. Jeżeli będziesz uważnie je obserwować, to z pewnością dostrzeżesz wszelkie zmiany. Czasem zaczyna cię unikać, a czasem stara się być blisko, „kręci się” i czeka. Zainteresuj się przyjaźnie, pomóż nawiązać rozmowę.

– Stwarzaj warunki do luźnej rozmowy. Wykorzystuj naturalne chwile przy wspólnej herbacie, kolacji, na spacerze, stwórz nastrój do wieczornych „pogaduchów”, proponuj wspólne spędzanie wolnego czasu atrakcyjne także dla niego.

– Okazuj zainteresowanie jego sprawami, ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż samo zacznie mówić o tym, co się u niego dzieje. To ono decyduje, ile chce nam o sobie powiedzieć. Uszanuj to.

– Rozmawiaj też o tym, co się u ciebie obecnie dzieje, o swoich kłopotach i planach. Pytaj je o zdanie w różnych sprawach i pokazuj, że liczysz się z jego opinią.

– Opowiadaj o sobie. Dzieci lubią wspomnienia rodziców z czasów ich młodości. Takie opowiadania zbliżają, bo przypominają dzieciom, że ich rodzice też byli młodzi. Nie przedstawiaj się jednak wyłącznie kryształowo, powiedz, że także robiłeś błędy i uczyłeś się podejmować trudne decyzje.

– Rozmawiaj na każdy temat, nie unikaj trudnych spraw. Zadbaj o to, żeby w waszym domu nie było tematów tabu. Rozmawiaj także o tym, czego się obawiasz. Bądź raczej doradcą niż ekspertem.

Warto też pamiętać o kilku ważnych sprawach:

– Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz.

– Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.

– Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane.

– Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają dużą rolę i często mają duży wpływ.

– Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.

– Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.

– Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.

– Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje narkotyki.

Budowanie zasad

Rodzina jest podstawą do uczenia dzieci jak żyć wśród ludzi i jak sobie radzić w życiu. To jak porozumiewamy się między sobą, w jaki sposób rozwiązujemy problemy, jak troszczymy się o siebie nawzajem – pokazuje dzieciom, co jest właściwe i pożądane, a co nie jest. W ten sposób budujemy system wartości, którym będą się kierowały. Zadaniem rodziców jest stwarzać sytuacje sprzyjające rozwojowi tych ważnych umiejętności.

Najczęściej zasady współżycia w rodzinie funkcjonują w sposób naturalny, wynikają z ogólnych norm społecznych lub związane są z pewnymi tradycjami. Dotyczą najczęściej poszanowania prywatności, nieużywania przemocy, podziału obowiązków domowych, uczestnictwa w wydarzeniach rodzinnych.

Zasady panujące w rodzinie powinny ułatwiać jej funkcjonowanie, ale nie ograniczać nikogo. Zakazy powinny zaś dotyczyć tylko spraw naprawdę istotnych – bezpieczeństwa, zdrowia, wzajemnego traktowania się.

Stawiaj dziecku drogowskazy, aby mogło bezpiecznie dorastać

Trochę inną sprawą jest ustalanie zasad w rodzinie dotyczących dzieci. Nie da się wychować nastolatka bez stawiania mu pewnych ograniczeń. Wyznaczanie tych granic jest trudne, ale bardzo potrzebne. Dorastanie jest tak burzliwym okresem, że młody człowiek musi wiedzieć na co się zgadzamy, a na co nie. Czasem buntuje się i próbuje przekraczać te ustalenia. Wtedy powinien dowiadywać się jakie są konsekwencje tych zachowań. Stawianie ograniczeń wymaga od rodziców zaangażowania i traktowania poważnie wprowadzanych zasad. Tylko wtedy mają one sens i działają. Pozostawianie dziecku zbyt dużej wolności najczęściej nie sprawdza się.

Gdy coś się psuje, czyli jak poprawić kontakt z dzieckiem

Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które – gdy narastały latami – mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.

Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi widzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.

Jeśli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.

Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:

– o jakie konkretnie zachowanie ci chodzi

– jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób

– dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe

– jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie

– jakiej zmiany oczekujesz.

Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

– znajdź na nią jakiś spokojny moment

– zajmuj się tylko tą konkretną sprawą

– mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz

– słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia

– zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię

– zakładaj możliwość zmiany swojego zdania

– bądź gotowy do kompromisów

– koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

Bariery	Jak unikać
Brak umiejętności słuchania	Rozmawiaj z dzieckiem tak, aby miało poczucie, że jesteś zainteresowany tym o czym mówi. Ważny jest kontakt wzrokowy i inne oznaki potwierdzające, że słuchasz je z uwagą.
Przerywanie	Staraj się wysłuchać dziecka do końca. Daj mu szansę wypowiedzieć się, zanim cokolwiek powiesz. Nie zakładaj, że wiesz co chce ci powiedzieć. Przerywanie może spowodować niechęć dziecka do dalszej rozmowy.
Brak skupienia uwagi na rozmówcy	Poświęć czas wyłącznie na rozmowę z dzieckiem. Wykonywanie w tym samym czasie innych czynności może być odczytane przez dziecko jako brak zainteresowania dla niego i umniejszanie wagi problemu.
„Prawienie kazań”, moralizowanie, „zrzędzenie i gderanie“	To zwykle „grzechy główne” rodziców. Staraj się je przezwyciężać, bo to mało skuteczne sposoby, a dzieci szybko zaczynają przez to ignorować rodziców. Jeżeli przyłapiesz się na tym – zmień taktykę.
Krytykowanie	Staraj się nie krytykować nadmiernie, a jeżeli to konieczne, krytykuj konkretne zachowanie, a nie dziecko. Nie porównuj go też z innymi podając ich za dobry przykład. Staraj się zachować obiektywizm w wydawaniu ocen.
Podnoszenie głosu	Chociaż dzieci maja dużą zdolność wyprowadzania rodziców z równowagi, pamiętaj, że krzykiem niewiele można osiągnąć, a do tego często wykrzykujemy słowa, których potem żałujemy.
Rodzic ma zawsze rację	Nie wykorzystuj przewagi, że jesteś rodzicem i nie używaj argumentu, że posłuszeństwo dziecka należy się rodzicom „z urzędu”.
Bagatelizowanie	Chociaż niektóre problemy twojego dziecka mogą ci się wydać błahe lub wyolbrzymione, staraj się przywiązywać wagę do wszystkiego co go martwi.
Brak warunków sprzyjających rozmowie	Trudno zachować intymność rozmowy, jeżeli coś rozprasza uwagę. Wyłącz telewizor czy radio, staraj się stworzyć warunki, by nikt wam nie przeszkadzał.

NASZE DZIECI I NARKOTYKI

Poszerz swoją wiedzę na temat narkotyków. Łatwiej przekonasz dziecko o ich szkodliwości używając rzeczowych argumentów.

Powinieneś także:

– nauczyć się rozpoznawać sygnały ostrzegawcze wskazujące na zażywanie, by w porę zareagować

– wiedzieć, gdzie znaleźć pomoc dla siebie i dla dziecka, kiedy pojawi się problem

Co warto przeczytać:

– Ralph I. Lopez „Twój nastolatek – zdrowie i dobre samopoczucie”

– Ruth Maxwell „Dzieci, Alkohol, Narkotyki”

– T. Dimoff, S. Carper „Jak rozpoznać czy dziecko sięga po narkotyki”

– Melanie McFadyen „Narkotyki wiedzieć więcej”

– Informacje w internecie na stronie: www.narkomania.org.pl

W każdej księgarni z pewnością można znaleźć wiele innych pozycji na temat narkotyków i narkomanii, a także poradników dotyczących problemów wychowawczych. Warto czytać i poszerzać swoją wiedzę w tym zakresie. Ułatwi nam to zrozumienie problemów związanych z dorastaniem naszych dzieci.

Sygnały, które powinny nas zaniepokoić

Mimo naszych starań dorastające dzieci rzadko zachowują się tak, jakbyśmy chcieli. Wciąż stwarzają sytuacje, które nas niepokoją. Zmieniają zachowania, nawyki i sposób bycia. Przebywają gdzieś do późnych godzin nie wiadomo z kim, nie uczą się tyle, ile naszym zdaniem powinny, zaniedbują swoje zainteresowania, nie chcą z nami rozmawiać. Wchodzą w nowy okres życia, naśladują starszych, chcą upodobnić się do kolegów. To problemy związane z okresem dorastania i są one naturalnym elementem rozwoju, chociaż mogą nam się nie podobać. Dlatego nie zawsze należy reagować na każdą zmianę w zachowaniu dziecka paniką, bo nie musi ona oznaczać, że nasze dziecko jest zagrożone narkomanią.

Są jednak sytuacje, których nie wolno bagatelizować. Masz prawo sądzić, że z dzieckiem dzieje się coś niedobrego, gdy zauważysz kilka z wymienionych niżej objawów równocześnie:

– oddala się od ciebie, staje się obce, mimo, że wcześniej byliście blisko

– wyraża niechęć do rozmów, unika kontaktu, kręci w rozmowie, kłamie

– ma kłopoty z nauką, choć wcześniej dobrze sobie radziło, wagaruje

– jest niecierpliwe, rozdrażnione

– jest na zmianę pobudzone lub ospałe, sypia o dziwnych porach

– znika często w ciągu dnia z domu pod dowolnym pretekstem i stara się unikać kontaktu po powrocie

– wraca bardzo późno lub bez uzgodnienia nocuje poza domem

– ma nowych znajomych, których nie chce zapraszać do domu

– kwestionuje szkodliwość narkotyków, uważa, że powinny być zalegalizowane

– ma nadmierny apetyt lub nie ma apetytu

– ma przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice, przewlekły katar

– w jego pokoju dziwnie pachnie, miewa fifki i fajki różnych kształtów, bibułki do skrętów, biały proszek, pastylki nieznanego pochodzenia, opalone folie aluminiowe, leki bez recept, nieznane chemikalia

– z domu znikają pieniądze i wartościowe przedmioty

Co robić, gdy okaże się, że chodzi o narkotyki

Gdy masz pewność, że chodzi o narkotyki – zacznij działać, bo problem sam się nie rozwiąże. Nie działaj jednak pod wpływem emocji, nie rozpoczynaj rozmowy, gdy dziecko jest odurzone. Przygotuj się do rozmowy, zadbaj o to, by każde z was miało czas na tę rozmowę.

Wysłuchaj co ma do powiedzenia na swoją obronę, ale nie daj się zwieść łatwym tłumaczeniom. Nie ufaj zapewnieniom, że znaleziony w jego pokoju narkotyk należy do kolegi. Nie daj się przekonać, że teraz taka moda i wszyscy biorą narkotyki. Nie uważaj za mniejsze zło, jeżeli mówi, że to „tylko trawka”. Nie obwiniaj się, kiedy mówi, że bierze z powodu kłopotów rodzinnych.

Jeżeli zbadasz, że był to incydent – daj mu szansę, nie traktuj jak narkomana. Porozmawiaj o konsekwencjach i zagrożeniach z powodu narkotyków, a także na temat presji i manipulacji ze strony grupy biorącej narkotyki. Powiedz, że złamało zasady, zawiodło twoje zaufanie i jak źle się z tym czujesz. Ustalcie nowe reguły i stosuj zasadę „ograniczonego zaufania” dopóki nie upewnisz się, że wszystko jest w porządku.

Jeżeli stwierdzisz, że dziecko ma już problem z powodu narkotyków, skorzystaj z pomocy specjalistów. Zdobądź adresy poradni lub specjalistów w zakresie uzależnień, którzy pomogą tobie i dziecku poradzić sobie z problemem. Wspólnie z terapeutą i dzieckiem ustalcie reguły postępowania i konsekwentnie ich przestrzegaj.

Nie chroń dziecka przed konsekwencjami jego zachowań. Jeżeli się nie uczyło, może nawet nie zdać. To konieczny element dochodzenia do zdrowia. Nie usprawiedliwiaj nieobecności, nie tłumacz dziecka przed nauczycielami, znajomymi i rodziną. Nie wstydź się i nie ukrywaj za wszelką cenę tego problemu – to przecież może się zdarzyć w każdej rodzinie.

Jeżeli dziecko podejmie terapię, będzie potrzebowało od was dużo cierpliwości, zrozumienia i wsparcia.

Testy do wykrywania narkotyków w moczu

Jeżeli podejrzewasz, że dziecko zażywa narkotyki, a wyczerpałeś już inne sposoby, by zdiagnozować sytuację – możesz sprawdzić to za pomocą testu. W wielu aptekach dostępne są testy, które wykrywają narkotyki w moczu na obecność m. in. amfetaminy, kokainy, morfiny, THC (marihuany, haszyszu).

Zanim kupisz i zrobisz test powinieneś wiedzieć:

– ile czasu upłynęło od ewentualnego zażycia narkotyku

– czy to na pewno mocz osoby badanej

– dobrze także wiedzieć, jaki narkotyk może wchodzić w grę

Kiedy test może być przydatny?

– gdy dziecko zaprzecza, a masz podstawy sądzić, że jednak zażywa narkotyki

– gdy dziecko przestało używać narkotyków – dla kontroli utrzymania abstynencji

Na jakie pytania odpowie test?

– czy dziecko zażyło dany narkotyk

Na jakie pytania nie odpowie test?

– czy ktoś jest uzależniony

– jak często bierze

– jak dużo zażył

Zawsze uważnie przeczytaj instrukcję dołączoną do testu i stosuj się ściśle do zaleceń, ponieważ testy różnią się między sobą w zależności od producenta. Musisz też brać pod uwagę możliwość pomyłki. Szybkie metody testowania mają swoje ograniczenia i minusy.

Narkotyki i prawo

Posiadanie narkotyków jest czynem karalnym, ale łamanie prawa przez dziecko biorące narkotyki związane bywa także ze zdobywaniem pieniędzy. Mogą więc zdarzyć się kradzieże, wynoszenie wartościowych rzeczy, handel narkotykami, a także bójki i prostytucja.

Może zdarzyć się również, że twoje dziecko samo nie zażywa narkotyków, a jedynie handluje nimi dla chęci zysku. Powinno cię zaniepokoić, jeśli zauważysz, że posiada pieniądze z niewiadomego źródła, kupuje nowe, czasem drogie rzeczy, prowadzi niejasne interesy z kolegami.

Powinieneś wiedzieć, że:

– posiadanie narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 3

– posiadanie znacznej ilości narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5 i grzywną

– produkcja narkotyków zagrożona jest karą więzienia do lat 3. W przypadku produkcji znacznej ilości narkotyków przestępstwo zagrożone jest grzywną i karą więzienia na czas nie krótszy od lat 3

– handel narkotykami zagrożony jest karą więzienia do lat 10

– udzielanie lub nakłanianie do użycia narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5

Podstawa prawna: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 179 , poz. 1485)

Bądź przyjacielem swojego dziecka. Staraj się je zrozumieć i pomagaj mu bezpiecznie dorastać.

TU ZNAJDZIESZ POMOC:

Biłgorajskie Stowarzyszenie Trzeźwości ISKRA 
ul. Lubelska 16, 23-400 Biłgoraj
Poniedziałek: 16:00 – 19:00 tel. 514-207-353
Wtorek: 14:00 – 18:00 tel. 695-519-480
Środa: 15:30 – 18:30 tel. 509-696-814
Czwartek: 15:00 – 19:00 tel. 695-519-480
Piątek: 13:00 – 16:00 tel. 509-696-814 oraz 16:00 – 19:00 tel. 514-207-353

Punkt dla młodzieży zagrożonej uzależnieniem w szczególności narkomanią w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA

Psycholog przyjmuje w poniedziałki i w piątki w godz. 16:00 – 19:00. Zapisy pod numerem telefonu 84 686 46 69 w każdy poniedziałek i piątek od 16:00 do 17:00.

Młodzieżowy Telefon Zaufania w Biłgorajskim Stowarzyszeniu Trzeźwości ISKRA: t. 84 686 46 69, czynny w każdy poniedziałek i piątek  od 16:00 do 17:00

Ośrodek interwencji Kryzysowej
ul. Wira Bartoszewskiego 10, 23-400 Biłgoraj , tel. 84 686 41 82

Antynarkotykowy Telefon Zaufania 801 199 990

Czynny codziennie od 16.00 do 21.00, całkowity koszt rozmowy jak za jeden impuls

Narkomania – pomoc rodzinie , Pogotowie Makowe 801 10 96 96

czynny od poniedziałku do piątku 10.00-20.00 w soboty 10.00-15.00, całkowity koszt rozmowy jak za jeden impuls

Antynarkotykowa Poradnia Internetowa www.narkomania.org.pl

Informator na temat placówek udzielających pomocy osobom z problemem narkotykowym „Narkomania – gdzie szukać pomocy” dostępny na stronie internetowej: www.kbpn.gov.pl

Źródło:

Barbara Jakubowska, Danuta Muszyńska: Szukaj porozumienia ze swoim dzieckiem, Bliżej siebie – dalej od narkotyków- poradnik dla rodziców; wydany ze środków Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Opracowała: Monika Frączak psycholog

Informujemy, że w każdy poniedziałek o godzinie 18:00 odbywają się spotkania grupy Anonimowych Alkoholików.